Ik loop naar het station Amsterdam Centraal. Ik ben op bezoek geweest bij mijn jongste zoon in zijn nieuwe appartement in Amsterdam. Een ‘niet-bekend gevoel’ maakt zich van mij meester en ik probeer grip te krijgen op dit gevoel. Aan de ene kant is dit het trotse gevoel over zijn stappen in het volwassen leven en aan de andere kant wordt er geknabbeld aan mijn bestaansrecht als ouder. Het lijkt wel weer een stap in het ‘loslaat-proces’ dat je doormaakt als ouder. Dit is een proces waarin steeds een lucifers uit het doosje worden gehaald. Lucifer voor lucifer, en dan ineens blijkt dat doosje zo goed als leeg.
De rollen beginnen zich te draaien. Er wordt met liefde en op eigenwijze, en met compassie voor mij gekookt. Het was verrassend lekker en anders. ‘Nee mam, je hoeft niets te doen. Je bent nu hier op bezoek.’ We hebben een gesprek op gelijkwaardig niveau over politiek en de polarisatie binnen de Nederlandse samenleving. Hij heeft een serieuze relatie en ik ben al lang niet meer de belangrijkste speler. In september zal hij starten met zijn eerste baan en wordt hij dus ook financieel onafhankelijk. En alweer vijf jaar woont hij ook al niet meer ‘echt om de hoek’.
Lucifer voor lucifer.
Ik ben tevreden over mezelf, dat ik als ouder een bijdrage heb kunnen leveren aan datgene waar hij nu is beland en dat hij zijn potentieel optimaal heeft kunnen, en mogen, benutten. Ook al word ik niet meer als eerste gebeld bij calamiteiten en stippelt hij zelf zijn koers uit. Ja tuurlijk, ik ben daar blij om en trots over én toch is er ook die weemoed dat ik afscheid ga nemen van mijn positie als ouder. Hij komt los, hij is strategisch, internationaal en kennis intellect en op een aantal fronten zelfs verder dan ik. Het verwondert en verwart me.
Ouder worden zie ik niet alleen maar in mijn spiegel. Ik zie het wanneer mijn kinderen na een tijdje te zijn weggeweest weer thuiskomen. En dat ze plotseling volwassen zijn geworden. Een nieuwe uitdrukking, een andere oogopslag, andere gebaren en hun verhalen vertellen wie ze zijn en wie ze worden. En toch, mijn bijdrage om mijn kinderen als een goed mens af te leveren is voorbij. Ik hoop dat mijn kinderen waarmaken wat ik heb laten liggen. Ik moet er alleen voor zorgen dat ze hun leven aan mij blijven vertellen.
Ik laat los…..
Marlies Kusters, trainer/coach De Eigenwijze Coach Weert.
Wil jij ook leren loslaten? Kom eens langs voor een gratis kennismakingsgesprek bij de www.eigenwijzecoachweert.nl
