Tijdens onze NLP coach opleiding wordt er geoefend met het bedenken van metaforen. Annelies bedacht een mooie metafoor over zichzelf als zorgprofessional. En daar nemen wij ons petje voor af! Zo indrukwekkend is deze metafoor en daarom willen wij hem delen. De metafoor van Annelies begint met:
“Picasso maakte het perfecte schilderij door zorgvuldig zijn kleuren af te stemmen”.
“Dat doe ik als zorgprofessional ook met de kleuren die ik aanbreng in het leven van mensen met een beperking. Dat zijn de kleuren van liefhebben, empathie, begrip, respect, vertrouwen… Die kleuren komen meestal vanzelf en de kleurkeuze hangt veelal af van het moment.
Ik neem jullie mee in het schilderij van Teun: Teun komt terug na een wandeling met zijn ouders. Door corona mocht hij maandenlang niet naar huis. Alleen met zijn ouders wandelen mag, maar ze mogen niet mee naar binnen. Daarom vang ik Teun op bij de voordeur. “Heej, heb jij fijn gewandeld?” vraag ik. Ik voel mooie warme kleuren om hem heen hangen en ik kan daaraan zien dat hij het fijn heeft gehad.
Maar als we afscheid nemen van zijn ouders worden zijn kleuren ineens grijs en grauw! Teun kan niet praten, maar lichaamstaal zegt genoeg! Hij pakt zijn ouders vast en slaat ze. Hij wil zo graag naar huis. Het is zo lang geleden.
Hij snapt het niet! En al zou hij het snappen, dan zou hij het gewoonweg niet willen snappen! De kleuren van zijn emotie zijn harde, sprekende kleuren! Ik bescherm zijn ouders en daardoor keert de normaal zo lieve Teun zich tot mij!
Ik laat me pakken en ik krijg flinke meppen en krassen. Want ik begrijp goed wat hij bedoeld. Ik voel mét hem de pijn! De pijn bij hem, maar ook bij ouders, omdat hij niet naar huis mag gaan! Hoe leg ik het uit: dat gaat niet! Hij wil maar één ding en dat is naar huis! Ik vraag ouders met verdriet in mijn stem om gedag te zeggen. Ik verzeker ze dat het goed zal komen met Teun. De kleur van vertrouwen valt mij ten deel. We sluiten de deur en ik maak me klein door op mijn hurken te gaan zitten. Ik pak zijn hand. Nee, geen flauwe hand, maar met kracht…! Ik vind het ook niet eerlijk. Hij mag boos zijn! Ik vind het goed vind dat hij boos is! Ik vertel hem dat zijn papa en mama heel veel van hem houden maar er ook niks aan kunnen doen! Ik geef hem een aantal dikke duimen en zeg hem wel tien keer dat hij lief is en hij een kanjer is! Zijn bewegingen worden milder en zijn geluiden zachter. Ik voel en zie de mooie warme kleuren weer terugkomen! Dan vraag ik hem om samen met mij een DVD uit te gaan zoeken want daar wordt hij altijd blij van!
Tien minuten later stuur ik zijn ouders via de app een blije foto van Teun! Hoe dit schilderij ervan tevoren uit zou komen zien kon ik niet weten. Maar dat het mooi, bijzonder en veelkleurig is geworden dat vind ik in iéder geval!”
