“Ik zwaai al mijn kinderen uit na een gezellige kerstavond en een kerstochtend. Ruim wat rommel op en neem plaats naast de kerstboom.
Er overvalt me een stilte met een diepe overpeinzing. Eindigend met een dubbel gevoel: enerzijds het gevoel van blij en dankbaar, want het was een fijne dag en een fijne avond geweest. Het was gezellig en prettig met elkaar, het verliep naar ieders wens, er was lol en veel wijn. Anderzijds ook een gevoel van opluchting, vrij en blij dat ik weer verder kan met mijn eigen leventje. Vertrouwd, relaxed en op mijn eigen manier.
Raar toch? Ik ben blij dat ze er allemaal zijn en dat we samen verbinding hebben en daarnaast voel ik ook blijheid om weer in mijn eigen habitat te zijn. Nou is aanpassen nooit mijn sterkste kant geweest en verplichte feestdagen hebben ook nooit tot mijn favorieten behoord. Toch zijn dagen zoals deze bij mij altijd goed voor zingevende overdenkingen in de tijdlijn van mijn leven. En nu bij die kerstboom zittende, komen er van die vragen boven drijven:
Waar sta ik nu voor op deze leeftijd? Wat is mijn rol als vader de komende jaren? Is mijn levensfase nu de herfst of is het juist nu… hoogzomer?
Wat heb ik goed gedaan bij hun opvoeding en wat had beter gekund?
Is mijn positie te dominant geweest of juist op maat? Is mijn relatiebreuk bepalend geweest voor de ontwikkeling van de kinderen?
Heb ik wel voldoende emotionele alimentatie geboden? Is er blijvende schade… bij kids van gescheiden ouders? Heb ik ze te veel gepamperd of juist te hard tegen de wind in laten fietsen?Heb ik ze genoeg ruimte gegeven voor hun vrije geest? Redden zij zichzelf of behoeven ze nog enige hulp? En welke hulp past nu het beste?
‘Loslaten, laat het gaan’ zegt mijn partner en ja; ze heeft weer gelijk.
Zoals ze steeds gelijk heeft als ik hierover vertwijfeld ben. Soms overvalt mij de kwetsbaarheid van twijfel en reflectie: ‘Wanneer heb je het goed gedaan? Wanneer mag je tevreden terugkijken? En heeft de energie die je er vroeger in hebt gestoken zin gehad? Wanneer komt de tijd dat het zorgen en het zorgzame gedeelte in mezelf tot rust mag komen zonder schuldgevoel?’
Het is nu vijf dagen later. We staan aan de vooravond van een nieuw jaar. Wie weet lukt het me komend jaar om nog beter afstand te nemen van het zorgzame, van het moraliserende en van de lichte irritaties. Mijn behoefte is ‘los te laten en te aanvaarden wat is geweest’. Om daarna te zoeken naar een vorm van nog meer rust en tevredenheid.
Pff, moeilijk…!”
Eric Kappert.
